نیمکتی سمت غروب

+ بعضی همراه مریضا هم هستن که عملاً دنبال کشتن مریضشون هستن. از پنهان کردنش هم هیچ ابایی ندارن. یک مریضی داشتیم که تو سن هستاد سالگی بدنبال یک سکته مغزی که براش پیش اومده بود دچار بی حرکتی و بعد از اون دچار آمبولی ریه شده بود. اونوخ آمبولی ریه ش از نوع بسیار شدید بود. در حدی که ما مونده بودیم این چطوری زنده مونده چون با اون شدت و حدت آدم جوون از پا درمیاد چه برسه به پیرمرد هشتاد ساله. خلاصه با درمانهایی که انجام شد مریضه سیرش رو به بهبودی قابل ملاحظه بود. تا اینکه در این بین بدنبال یکسری مشکلات دیگه که توضیحش از حوصله شما خارجه، دچار عفونت ریه شد. اونم درمان شد و مریضه باز رو به بهبودی بود و ما هرروز از همراهاش میخواستیم موقع غذا دادن به مریضشون یکسری کارایی رو انجام بدن و یکسری تمرینایی رو بکنن که عفونت ریه ش زودتر خوب بشه. اما انگار نه انگار. این دوتا اصلاً دست به پیرمرده نمیزدن. خلاصه مریضی که رو به بهبودی بود رو اینقدر بهش بی توجهی کردن که تا اینکه حالش اینقدر بد شد که کارش به لوله گذاری رسید و باید به دستگاه تنفس مصنوعی وصلش میکردیم. حالا مگه اینا رضایت میدادن ؟! میگفتن ما از راه دور اومدیم و همه منتظر برگشتنمون هستن ! اگه به دستگاه وصل بشه اینجا گرفتار میشیم و حالا حالاها میمونیم. سه روز تمام مریضه جلوی چشمشون داشت زجر میکشید و اینا علی رغم اینکه بالغ بر شش هفت نفر باهاشون صحبت کرده بودن که رضایتشون رو جلب کنن، اجازه لوله گذاری نمیدادن. حتی خودم یکبار شنیدم که یکی از همراهاش با تلفن صحبت میکرد، میگفت دکترا گفتن (!!!) دیگه امیدی به مریضتون نیست و امروز فرداست که بمیره !!! شما آماده مراسم باشین !!!!!! خلاصه پیرمرد بدبخت که میتونست خیلی راحت خوب بشه رو دستی دستی کشتن :/ آخرشم خیلی سریع کارای ترخیص رو انجام دادن و برگشتن شهرشون. دریغ از یک قطره اشک، دریغ از یک خم به ابرو :||||